Potrzebowałam długiej przerwy od kuchni by znów czuć z tego radość. Upieczone w międzyczasie setki ciast na zamówienie, choć pyszne i piękne nie dawały mi już takiej radości jak kiedyś. Przestałam czuć i smakować każda chwilę, zaczęłam za to liczyć każda minutę. Pojawiła się frustracja, walka z czasem, chęć sprostania wymaganiom innych. Poczułam, że w tym wszystkim brakuje serca.
Nie bez powodu wybór padł na drożdżowe - moje ulubione. Bo proste, bo szybko się robi, bo zawsze smakuje wspaniale, bo pasuje na każde smutki .....lista jest długa. Jednak najważniejszy powód jest taki, że gdy przygotowuję drożdżowe ciasto przypomina mi się co mawiała moja mama. Choć kompletnie nie potrafiła piec to wyczekiwała na moje wypieki. Zawsze jak zagniatałam drożdżowe ciasto, przychodziła do mnie do kuchni, nachylała się nad miską i mówiła: Poczekaj, zapomniałaś o jeszcze jednym składniku....i delikatnym ruchem ręki dodawała od siebie szczyptę miłości.
